Bir evlada sahip olmanın değerini en çok yokluğunu çekenler mi anlar?
Şimdi oğlu iki yaşına basmış bir anneden heyecan ve mutluluk dolu satırlar beklerken "Bu giriş nereden çıktı?" dediğinizi duyar gibiyim.
Tabii ki heyecan ve mutluluk hatta şükür doluyum.
Ama; hayat insana çok şey öğretiyor buna değinmeden yazıma başlamak istemedim.
Eşim kanser tedavisi görürken belkide bir daha hiç çocuk sahibi olamayacağımızı öğrendik.
Kesin değil... Bir ihtimal...
O gün tek tesellim oğlum oldu.
İyi ki doğmuş dedim.
Ama öyle "Seni seviyorum" manasına gelen bir iyi ki değil.
Böyle çiğerimin içinde yanan bir ateşle İYİ Kİ.